اوج تکامل تعزیه
اوج تکامل تعزیه در دوره ناصرالدین شاه (۱۲۶۴ـ۱۳۱۳) بود.
علاقه ناصرالدین شاه به تعزیه تا حدی بود که پزشک مخصوصش، فووریه، نوشته است امسال (۱۳۰۸)چون شاه در ایام محرّم در سفر بود،مراسم سالانه تعزیه را در دهه آخر صفر اجرا کردند.
به گفته گوبینو، در اوایل سلطنت ناصرالدین شاه حدود دویست تا سیصد مکان، شامل تکیه و حسینیه و میدان، برای برگزاری تعزیه در تهران دایر بود.
تکیه دولت ،که به دستور ناصرالدین شاه ساخته شد،در ترویج تعزیه بسیار مؤثر بود.
تعزیه خوانانِ آنجا ــ که درحقیقت تعزیه خوانِ دولتی بودند ــ زیرنظر«مُعین البُکا» ی دربار،در برابر شاه و درباریان تعزیه می‌خواندند. بنا به روایتی، لباسهای تعزیه خوانانِ تکیه دولت در دربارتهیه می‌شد و برای جنگجویان، سپر‌ها و شمشیرهای مرصع و کلاه خودهای جواهرنشان و برای بازیگرانِ نقش یزید و ابن سعد ، عمامه و قباهایی با ترمه‌های عالیِ زردوزی تهیه می‌کردند.
در آن سال‌ها بیش‌تر شهر‌ها و روستا‌ها تکیه داشتند و تعزیه در آن‌ها برگزار می‌شد، اگرچه برگزاری تعزیه مشروط به وجود تکیه نبود و در مساجد و میدان‌ها و فضاهای باز و حتی خانه‌های شخصی و حیاط کاروانسرا ها نیز مجالس تعزیه برپا می‌شد.
ظاهراً اصفهان تکیه‌هایی بدون سقف داشته است که جمعیت فراوانی در آنجا به تماشای تعزیه می‌نشسته‌اند.
عکس از آنتوان سوروگین
منبع : ویکی فقه / تعزیه
